در خرابات مغان نور خدا می بینم

       این عجب بین که چه نوری ز کجا می بینم

.....................................

روزی گفتی که شبی کنم دلشادت

       وز بند غمان خود کنم آزادت

دیدی که از آن روز چه شبها بگذشت

       وز گفته خود هیچ نیامد یادت

....................................

در اتاقی که به اندازه یک تنهایی ست

دل من، که به اندازه یک عشق است

به بهانه های ساده خوشبختی خود می نگرد

                         (فروغ)

...................................

سهم من

آسمانی ست که آویختن پرده ای آنرا از من می گیرد

                        (فروغ)